Narodowe Centrum Nauki, MINIATURA 7, „Ocena wpływu temperatury na przeżywalność Mycoplasma anserisalpingitidis w kale i wodzie” 05.10.2023 – 04.10.2024

Kierownik projektu: dr inż. Anna Sawicka-Durkalec

Środki finansowe: 49 885,00 zł   

Opis projektu: Celem podjętych badań była ocena wpływu temperatury na przeżywalność Mycoplasma anserisalpingitidis (Ma) w dwóch różnych środowiskach: kale oraz wodzie. M. anserisalpingitidis jest patogenem odpowiedzialnym za infekcje układu rozrodczego u gęsi, prowadącym do znacznych strat ekonomicznych w hodowli drobiu wodnego. Przeżywalność Ma w tych środowiskach ma kluczowe znaczenie dla kontroli zakażeń i bioasekuracji. Badanie miało na celu określenie, jak długo te środowiska mogą stanowić źródło zakażenia oraz w jaki sposób temperatura wpływa na rozwój lub zahamowanie rozprzestrzeniania się tego mikroorganizmu. Ponadto porównano długość przetrwania w środowisku dwóch szczepów Ma, wyizolowanych od gęsi hodowlanych i wolno żyjących.

Badania przeprowadzono w Instytucie Weterynaryjnych Badań Medycznych w Budapeszcie w ramach stażu naukowego. Pierwszym etapem badań było uzyskanie czystych szczepów Ma, które zostały poddane hodowli i weryfikacji genetycznej metodą PCR. Następnie szczepy były namnażane w bulionie, a ich koncentracja została standaryzowana na poziomie 10⁵ CCU/ml.Eksperyment obejmował inokulację wody i kału dwoma szczepami Ma, a następnie inkubację w trzech różnych temperaturach (0,1-0,5°C, 4°C, 22°C) przez okres 28 dni. Przeżywalność bakterii oceniano metodą hodowlaną oraz real-time PCR, monitorując stężenie DNA w określonych punktach czasowych.

Wyniki badań nad przeżywalnością Mycoplasma anserisalpingitidis wykazały istotne różnice między badanymi szczepami, przy czym szczep A, izolowany od gęsi wolno żyjących, charakteryzował się znacznie krótszą przeżywalnością niż szczep B, pochodzący od gęsi hodowlanych. Badania przeprowadzone metodą hodowlaną potwierdziły, że oba szczepy miały najwyższą żywotność w temperaturze 0°C, natomiast najszybciej traciły zdolność wzrostu w temperaturze 22°C. W wodzie szczep A utracił zdolność wzrostu po 12 dniach w 0°C, po 8 dniach w 4°C i już po pierwszej dobie inkubacji w 22°C. Z kolei szczep B wykazywał znacznie dłuższą przeżywalność w niższych temperaturach, utrzymując zdolność wzrostu w 0°C i 4°C przez cały okres badania (28 dni), a w 22°C do trzeciego dnia inkubacji.

Wyniki uzyskane metodą real-time PCR wskazały na ogólny trend spadkowy stężenia DNA obu szczepów w czasie inkubacji, jednak nie dostarczyły jednoznacznej odpowiedzi na temat ich przeżywalności. W związku z tym przeprowadzono dodatkowe analizy stężenia DNA w płynnym podłożu hodowlanym uzyskanym podczas inkubacji metodą hodowlaną. Wyniki te były zbieżne z wynikami uzyskanymi metodą hodowlaną i odzwierciedlały przeżywalność Ma w wodzie w poszczególnych temperaturach i punktach czasowych. Natomiast próby oceny przeżywalności Ma w kałe metodą hodowlaną były niemożliwe do przeprowadzenia z uwagi na szybki wzrost flory towarzyszącej już po kilku godzinach od posiewu, co uniemożliwiało jednoznaczną interpretację wyników.

Przeprowadzone badania dostarczyły pierwszych danych dotyczących czasu przeżywania Ma w środowisku oraz wykazały różnice w przeżywalności między szczepami. Analiza wyników wskazała, że szczep izolowany od gęsi hodowlanych był bardziej odporny na warunki środowiskowe niż szczep pochodzący od gęsi wolno żyjących. Uzyskane wyniki dostarczają cennych informacji na temat potencjalnych źródeł zakażenia w środowisku bytowania ptaków, takich jak poidła i zbiorniki wodne na wybiegach gęsi hodowlanych. Dodatkowo wyniki badań stanowią istotny wkład w rozwój metod kontroli zakażeń i strategii bioasekuracji w hodowli gęsi.